Natuurlijk zijn de mannen afgelopen verjaardagen dus lekker verwent met de bekende levertaartjes.
Wat Rhodi dan weer niet weet, is dat hij behalve lekkers ook nog iets anders van me krijgt binnenkort.
Ik heb namelijk op zijn verjaardag de dierenarts gebeld om te informeren naar de kosten voor het behandelen van Rhodi's gebit en, als hij dan toch onder narcose moet, een algehele APK in de vorm van bloedonderzoek om zijn algemene gezondheid eens te bekijken. Hij heeft namelijk twee kapotte ondertanden, de wortel ligt bloot. Dus hij moet voor gebitsrenovatie. Ik vind 'm de laatste tijd af en toe minnetjes en hij klappert soms met de kaak, ik denk dat hij er pijn aan heeft. Maar goed, dat is altijd gokken, je kan het hem niet vragen... maar dit leek me dus wel het goede moment om dat gebit aan te pakken.
Omdat Rhodi normaal gesproken ook niet even gemakkelijk door een dierenarts onderzocht kan worden, doen we er dus ook direct een bloedonderzoek bij, en vanwege angstaanvallen een paar weken geleden, doen ze ook een extra bloedonderzoek voor het uitsluiten van epilepsie. (Ik geloof daar niet zo in, maar uitsluiten kan geen kwaad.)
Hopelijk is onze oude baas dan weer helemaal happy, gezond en pijnvrij, hoewel ik nú al op zie tegen de narcose, behandeling, etc....
Maar goed... wat moet dat moet, dus heb ik vandaag gebeld om de afspraak te maken; volgende week is hij aan de beurt.
Ik zal wel laten weten hoe het is gegaan!
Daarnaast bedacht Branco zich vanmorgen dat het tijd werd me eens een doodschrik te bezorgen. Mam was hier en had voor de verjaardagen van de honden lekkers meegenomen. Beide heren kregen een lekkere varkenssnuit om op te kauwen.
Maar zoals wel vaker voorkomt, besloot Branco dat zo'n laatste stuk bést in zijn GEHEEL kan worden doorgeslikt. Of hij nou een pensstaafje, een buffelhuidkluif of een varkensoor heeft, dóórslikken die handel. Vaak gaat dat wel goed, en als hij toch te gulzig is, kokhalst hij en is het dwarszittende stuk er weer uit, waarop ik het dan gauw afneem... maar kennelijk zijn varkenssnuiten hardnekkig. Want dit keer kwam het er NIET uit... en kreeg Branco geen lucht meer! Het oogwit werd rood, de tong blauw... en ik maar proberen dat stuk uit z'n strot te krijgen. Toen ik uiteindelijk diep in die keel zat voelde ik iets, maar ik kreeg er geen grip op; gelukkig schoot het desondanks ineens door en begon Branco weer te ademen.
Seconden later was hij het hele voorval alweer vergeten en zat te zoeken naar meer lekkers... En ik zat met de schrik.
Needless to say; die krijgt geen varkenssnuiten meer!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten