Donderdag vijf april was het zo ver... Rhodi's gebitsrenovatie.
Rhodi heeft al jaren een ''tennisbal-gebitje''; zijn hele gebit is stevig afgesleten van het spelen met tennisballen toen hij jong was. Althans, dat zou de oorzaak zijn. Het kan kloppen, want de slijtage ging minder snel nadat we tennisballen in de ban deden.
Ik had me van tevoren al een week lopen stressen, maar het was nodig dat hij zou gaan; Rhodi leek pijn te hebben aan zijn ondertandjes. En verbazend was dat niet; de wortels van twee tandjes lagen sinds kort bloot.
Ik was al blij dat ik de signalen van pijn had opgemerkt, want die waren vrij subtiel. Hij klapperde af en toe wat met de onderkaak, gebruikte bij botjes die tanden niet meer (en als 'ie ze wel per ongeluk gebruikte liet hij de kluif vallen en begon driftig de grond af te likken), was in het algemeen af en toe minnetjes... het was lastig inschatten, maar ik had het idee dat het hem zeer deed. Vlak voor hij dan voor de gebitsrenovatie zou gaan zat hij 's ochtends ineens te kwijlen en wist ik het eigenlijk wel zeker... het was maar goed dat we de afspraak gemaakt hadden.
Voor de ingreep; de twee voortandjes voor de kijker rechts hadden de wortel blootliggen en gaven hem pijn.
Mam zou die dag komen en ons rijden, dus ik kon me focussen op de voorbereidingen.
Dingen meenemen als fleecedekens (na een narcose ben je koud) en een lijstje met punten die ik nog wilde bespreken... Nou ja, zoals gebruikelijk dus, ik probeerde vooral niets te vergeten.
's Morgens voor we weg zouden; nog even schooien bij de baas (en niets krijgen... want hij moest nuchter blijven!) en lekker onnozel in de camera kijken. :)
Die ochtend op tijd op, en gaan met die banaan... op naar de dierenarts. Ter plekke nog wat van mijn zorgen besproken met de dierenarts, (bijvoorbeeld hoe dan ook preventieve pijnstilling geven, na de nare ervaring na zijn castratie) en toen Rhodi naar binnen gehaald.
In de behandelkamer begon Rhodi direct te stressen en te piepen, maar hij viel niet uit tegen de dierenarts; hij hield het op een schijtensbenauwd ''ik wil weheeheeheeggg'' actje met een hoop gejammer en gepiep. Op een ''ga eens zitten'' van mijn moeder ging hij keurig zitten, al jammerend, en op commando ''koest'' van mij deed hij zijn best stil te zijn.
Zijn hart en longen werden even beluisterd en klonken prima; Rhodi hield het op een beetje grommen, pas toen de dierenarts wat afstand nam durfde hij even te blaffen. Helaas voor hem was het toen tijd voor de (gemene!) narcoseprik waar hij even flink van begon te gillen. Daarna liet de dierenarts ons alleen, zodat onze stresskip genoeg tot rust kon komen om in slaap te vallen.
Dat duurde even. Na een paar rondjes rennen en wat snuffelen in de behandelkamer, besloot hij bij mijn moeder te gaan liggen. (Een goede keuze, zij was geheid kalmer dan ik, ik was nog wat gespannen, helaas... en dat verberg je niet voor een hond he!) Daarna zakte hij langzaam maar zeker, nog wat miepend en zuchtend, in slaap. Toen de dierenarts even om de hoek van de deur keek was hij nog niet helemaal in slaap, maar was hij al wel te ver weg om te reageren. Kort daarna was hij echt onder narcose en kon zijn gebit even bekeken worden.
De dierenarts bevestigde mijn vermoeden toen hij eenmaal sliep; die tandjes hebben zeer gedaan. Na wat overleg werd afgesproken dat we met een uurtje terug konden komen.
Kortom, na een vijftig minuutjes rondwandelen in Kollum waren we terug.
We namen plaats in de wachtkamer; af en toe zag ik assistentes af en aan lopen, en ik had direct een gevoel ''daar is hij'' toen ik naar één van de kamers keek. En dat bleek ook wel te kloppen. Toen er minuten later een lachende assistente tevoorschijn kwam, voelde ik dat het goed was.
Even later verschenen assistente en dierenarts met een slapende Rhodi op een grote, witte deken. De dierenarts had moeite hem te houden en Rhodi's kop stootte nog even ongelukkig tegen een bench die in de gang stond. Gelukkig was hij nog onder zeil. ;)
Met z'n allen naar de behandelkamer, waar we hoorden dat alles prima was gegaan; alle vier de kleine ondertandjes waren getrokken. Ik kreeg ze in een potje. Ze hadden bloed afgenomen zoals afgesproken, daar zou ik over een week de uitslag van krijgen. Ook vertelden ze dat hij een langwerkend antibioticum had gekregen en kreeg ik een doosje pijnstillers, zoals ik had gevraagd. Tot slot kreeg hij nog even een pijnstillende injectie.
En, ondanks zijn hevig versleten tanden, kregen we nog een compliment dat hij verder zo'n mooi gebit had voor zijn leeftijd.
Ze hadden hem wel bij moeten spuiten omdat hij toch wat wakker werd halverwege het trekken; hij begon met de tong te trekken en met de ogen te knipperen. Er werd me dus gezegd dat het wel een tijdje kon duren voor hij wakker zou worden. Geen probleem, wat mij betreft.
De dierenarts en assistente gingen verder met hun bezigheden en ik werd met Rhodi alleen gelaten. En toen begon het wachten.
En wachten.
En wachten.
Af en toe kwam de dierenarts of een assistente even kijken.
Hij was ver weg. Wél trok hij regelmatig wat met de oogleden en gaf af en toe een diepe zucht. Ik heb mijn jas over hem heen gelegd (hij was koud) en ben gewoon lekker naast hem op de grond gaan liggen, voorhoofden tegen elkaar en heb wat tegen hem gebabbeld. Af en toe een zucht, af en toe een knipper met de ogen.
Wachten, wachten, wachten.
Na een tijd kwam de dierenarts opnieuw even kijken. Ik vroeg hem of honden onder narcose altijd zo met de ogen knipperen. Hij vertelde dat dat niet normaal was, nee, maar dat Rhodi dat de héle narcose was blijven doen. Kennelijk gaf hij zich niet gemakkelijk over. ;)
Ik draaide me even weer om om naar Rhodi te kijken... en zag tot mijn verbazing dat hij ineens ogen als schóteltjes had. Wijd open! Hij was wakker aan het worden, en hij had de stem van de dierenarts gehoord; dat was éng!!
De dierenarts liet ons daarop gauw alleen. Rhodi werd steeds wakkerder, ogen nog steeds enorm, en probeerde te gapen, maar zijn tong wilde nog niet meewerken, dus die onderkaak hing maar een beetje open. Toen rolde hij op zijn zij, nog volslagen versuft en hevig wiebelend, maar toch wel bang en wat paniekerig. Hij wilde eigenlijk opstaan, maar dat ging nog niet.
Na een ''doe normaal, ga eens af'' van mijn kant kwam er echter gauw weer rust in; ik ben bij hem gaan zitten, zodat hij met zijn kop tegen mijn heup kon liggen; daarop gaf hij een diepe zucht en kwam weer tot rust. Half slapend, half wakker lag hij tegen me aan en ik heb wat liedjes tegen hem geneuried, zoals ik ook wel deed toen hij nog een jonge hond was als hij nerveus of angstig was. Dat ging prima.
Mam kwam er ook al gauw weer bij, en terwijl we wat babbelden was Rhodi erg rustig. Hij voelde zich kennelijk wel weer redelijk veilig. Wel lekte hij constant druppels urine, dus hebben we maar wat papieren doekjes onder zijn kruis gelegd.
En weer wachten, want opstaan zat er écht nog niet, hij was veel te suf.
Af en toe kwam de dierenarts of een assistente weer even kijken hoe het ging. We mochten zo lang blijven als we wilden, geen probleem. (TOP, wat een fijne praktijk is het toch!) Rhodi deed geen moeite ook maar overeind te komen, laat staan dat hij wilde uitvallen. Hij was moe...
We besloten even te kijken hoe ver hij al was; er waren inmiddels al twee uren verstreken sinds hij naar de behandelkamer was gedragen om uit te slapen. Maar op een ''zullen we naar de auto?'' bleek overeind komen wel mogelijk, maar dat onderlijf zakte direct weer onder hem vandaan... nog éven geduld, dus.
Uiteindelijk, na 2,5 uur, weer geprobeerd; ''Zullen we naar de auto?'' Nu kwam hij wél goed overeind en kon hij zelf naar de auto lopen, en er zélfs zelf inspringen, hoewel hij in de auto wel direct door zijn achterkant zakte.
Lekker naar huis toe, dus.
Eenmaal thuis wilde hij graag in de tuin blijven; gelukkig was het zonnig en niet koud, dus dat kon wel. Gezellig Branco erbij, en mam en ik op het bankje.
Het urine lekken was inmiddels opgehouden.
Rhodi heeft eerst nog een tijdje gelegen, maar al snel ging lopen ook wel weer, een flinke plas doen luchtte wel op en een musje die in de tuin landde kon hij ook wel met een sprintje wegjagen. En hee, dat flostouw dat er nog lag wilde hij ook wel... dus die moest ik weghalen. ;) Hij mocht drie dagen even niet spelen, geen viezigheid in die gaatjes!
De rest van de dag was hij prima helder. Eenmaal binnen eerst wat drinken, later op de middag een paar Rodiburgers weggegeten en zelfs lekker alle kleedjes uitgeschud. Hoezo, narcose? Nérgens meer last van! :D
Grrrrrr, ik ga die dekens lekker uitschudden!
Ik voel me príma hoor! Ik ga lekker weer klieren!
Oh, je wou het resultaat zien? Niks ervan, ik houd mijn tong ervoor!
Nou goed dan; tadaaah!
Rhodi's nieuwe, tandeloze smile!
Kortom; de ingreep verliep uitstekend. Rhodi heeft zich ongelooflijk goed gedragen, de dierenartsen waren vol begrip en niets was een probleem, mijn verzoek voor pijnstilling werd direct ingewilligd en ze namen eindeloos de tijd voor ons... Helemaal TOP!!!
Dus, nogmaals voor de dierenartsen van Buitenpost en Kollum; BEDANKT!!
En natuurlijk pap en mam; jullie héél erg bedankt!!! :D Want van jullie hebben we de gebitsrenovatie gekregen!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten